Η κινητοποίηση της αντιρατσιστικής στη Θεσσαλονίκη για τους μετανάστες

Η ιδιότητα του πολίτη, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, δεν είναι κληρονομικά προνόμια!

Εδώ και χρόνια, το μεταναστευτικό και αντιρατσιστικό κίνημα έχει ένα
βασικό αίτημα: νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών,
χωρίς σύνδεση με ένσημα και άλλες προϋποθέσεις που στην πράξη
αποκλείουν τη μεγάλη πλειοψηφία, με πλήρη και ίσα κοινωνικά και
πολιτικά δικαιώματα, και τελικά με αναγνώριση της ιδιότητας του
πολίτη, δηλαδή της ιθαγένειας, σε όλους τους μετανάστες που ζουν και
εργάζονται στη χώρα, και -ακόμα περισσότερο- σε όλα τα παιδιά που
γεννιούνται ή μεγαλώνουν εδώ.


Από την άλλη πλευρά, το ελληνικό κράτος, όποια και να ήταν η
κυβέρνηση, είχε πάντα την ίδια πολιτική: 
περιστασιακές διαδικασίες νομιμοποίησης που 
στην πράξη κρατούσαν τους μετανάστες στην ομηρία,
μέσα σε μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα σε μια επισφαλή (και ακριβοπληρωμένη
σε εισφορές, αγορασμένα ένσημα και χαμένα μεροκάματα στις ουρές)
«νομιμότητα» και σε μια καταναγκαστική παρανομία. Το αποτέλεσμα της
πολιτικής αυτής, γνωστό: μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, ακραία
εκμετάλλευση, γκετοποίηση, ανθρωποκυνηγητό στις πόλεις και εκτελέσεις
στα σύνορα.


Ακόμα περισσότερο, η ίδια μοίρα περίμενε και τα παιδιά των μεταναστών,
τα οποία αντιμετωπίζοταν ως «παράνομοι μετανάστες» στη χώρα που
γεννήθηκαν. Μετά όμως από τόσα χρόνια αγώνα των μεταναστών και του
κινήματος, φάνηκε ότι το κράτος αναγκάστηκε πια να αναγνωρίσει το
αυτονόητο: η ιδιότητα του πολίτη δεν μπορεί να αναφέρεται στην «καταγωγή του αίματος», αλλά στο απλό γεγονός ότι ζούμε, μεγαλώνουμε, δουλεύουμε μαζί.


Παρόλα αυτά, το νέο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, βαδίζει δυστυχώς
στο ίδιο μονοπάτι, αυτό της ποινικοποίησης της μετανάστευσης, της
καταστολής και των διακρίσεων. Σε αγαστή σύμπλευση με τις απαιτήσεις
της ακροδεξίας, η κυβέρνηση «υπόσχεται» τελικά την ιθαγένεια σε ένα
μικρό μόνο μέρος των παιδιών που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην
Ελλάδα. Βασική προϋπόθεση, η μακράς διάρκειας νομιμοποίηση των γονιών
τους, ακριβώς δηλαδή αυτό το δικαιώμα που η ίδια πολιτική τους έχει
αρνηθεί. Η δεύτερη ευκαιρία που δίνεται στα παιδιά, για απόκτηση
ιθαγένειας στα 18, συνεπάγεται χρόνια ομηρίας, κάτω από το διαρκή φόβο
της απέλασης, καθώς και επιτυχή φοίτηση στο σχολείο, στο ίδιο το
σχολείο που σήμερα τους πετά απ' έξω.


Όσο για τους μετανάστες που μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα έλπιζαν
ότι επιτέλους θα τους αναγνωριστεί η ιδιότητα του πολίτη, πρέπει να
έχουν ήδη αποκτήσει την πενταετή άδεια παραμονής (μέχρι τώρα έχουν
δοθεί λίγες παραπάνω από 100 στους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που
τη δικαιούνται πραγματικά), να πιστοποιήσουν τις γνώσεις τους πάνω
στους εθνικούς μας μύθους, να αποδείξουν την νομιμοφροσύνη τους (η
οποία λόγου χάρη αμφισβητείται αν έχουν φιλοξενήσει κάποιον «παράνομο»
συνάνθρωπό τους). Με άλλα λόγια, θα πρόκειται πάλι για μια μικρή
μειοψηφία. Για τους υπόλοιπους, θα συνεχίζεται η βία, ο φόβος της σύλληψης και της απέλασης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η μαύρη εργασία.


Καμία σχέση, προφανώς, δεν έχουν αυτές οι διακρίσεις, με τις
πραγματικές ανάγκες των μεταναστών, των μεταναστριών, των παιδιών
τους. Δεν ξέρουμε αν πρέπει να μιλάμε για κοροϊδία, για αποτυχία, για
υποχώρηση στις ακροδεξιές πιέσεις. Ξέρουμε όμως ότι βλέπουμε τη
συνέχεια της ίδιας πολιτικής που κατακερματίζει τα δικαιώματα όλων
μας, ελλήνων ή μεταναστών, για να τα μετατρέψει σε προνόμια των λίγων,
που αποκτηνώνει την καθημερινότητα στις γειτονιές μας, που θέλει να
στρέψει τον καθένα από εμάς ενάντια στον διπλανό του. Και για αυτό, θα
σταθούμε -ξανά- απέναντι.


Απέναντι λοιπόν στη βαρβαρότητα του ρατσισμού, επίσημου και ανεπίσημου, εμείς επιμένουμε: νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες, ιθαγένεια για όλα τα παιδιά, άσυλο και ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες.


Συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης, Σάββατο 20 Φλεβάρη, 1 το μεσημέρι, Καμάρα.


_η εικόνα είναι από το nobudget.wordpress.com