Έχουμε μπει σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο όπου σε ένα μεγάλο ποσοστό θα κριθεί το μέλλον και η θέση των εργαζόμενων και της νεολαίας στη τάξη πραγμάτων της Ελλάδας. Στη κατάσταση αυτή η κυβερνητική εναλλαγή του Οκτώβρη αποδεικνύει περίτρανα την σκοπιμότητά της. Μετά από τέσσερις μήνες διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ οι προεκλογικές εξαγγελίες περί αύξησης των κοινωνικών δαπανών, μείωσης της ανεργίας και της ευέλικτης και ανασφάλιστης εργασίας(ας μη ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ που κατήργησε τα stage με όχημα τα παραπάνω επιχειρήματα είναι το ίδιο που έχει κάνει δόγμα τη μαύρη εργασία) έχουν ξεχαστεί από όλους ενώ το “μεγάλο εθνικό στοίχημα” της μείωσης του ελλείμματος και της με κάθε τρόπο εξόδου από την κρίση είναι στην ημερήσια διάταξη της από κάθε κατεύθυνση εκπορευόμενης συστημικής προπαγάνδας. Χέρι χέρι με γερές δόσεις εθνικισμού και σοβινισμού, μέσα από την τρομοκράτηση για την αναγκαιότητα της εθνικής ενότητας, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα κλίμα πανικού στο κόσμο αλλά και παραγραφής των εγκλημάτων του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης που πιστά υπηρετήθηκε τόσα χρόνια και οδήγησε στη κρίση.Από τη μία έχουμε το σύμφωνο σταθερότητας και την πολιτική της ΕΕ που εξασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου και των τραπεζών και ενδιαφέρεται μόνο για την ισχυροποίηση του Ευρώ, αφήνοντας στο περιθώριο τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τη νεολαία και τα χαμηλά λαϊκά στρώματα. Πρακτικά τι σημαίνει το σύμφωνο; Ότι κάθε εθνική οικονομία δεν μπορεί να αυξήσει τις δαπάνες της (δηλαδή μισθούς, συντάξεις, κοινωνική πολιτική, πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων). Στο σύμφωνο σταθερότητας προσκρούει κάθε απαίτηση για αυξήσεις σε μισθούς και κάθε διεκδίκηση για λεφτά σε παιδεία, υγεία, πρόνοια. Αποτελεί τον βασικό πυλώνα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που απαγορεύει κάθε κοινωνική πολιτική στο όνομα των κριτηρίων της σύγκλισης (ελλείμματα, χρέος, πληθωρισμό, επιτόκια).
Από την άλλη έχουμε την άκρως αντιλαϊκή και αντιδραστική διαχείριση της κρίσης από την εκάστοτε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, οι οποίες επιλέγουν να βγάλουν τα σπασμένα του δημοσιονομικού ελλείμματος μέσα από την επίθεση στα χαμηλά εισοδήματα και όχι μέσω της φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών. Στο ελληνικής εμπνεύσεως Πρόγραμμα σταθερότητας το οποίο έγινε τρόπον τινά ο Δούρειος Ίππος της επίθεσης των από πάνω στα εργασιακά δικαιώματα, στην δημόσια παιδεία ,υγεία και ασφάλιση, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες διακυβέρνησης να περάσει τόσα πολλά αντεργατικά μέτρα και ντιρεκτίβες που άλλες δηλωμένα συντηρητικές και δεξιές κυβερνήσεις δεν θα τα κατάφερναν με τόση ευκολία και άνεση. Με όχημα τις επικλήσεις για εθνική ομοψυχία και
ενότητα δημιουργείται ένα σκηνικό εθνικής και κοινωνικής συναίνεσης που έχει έναν και μοναδικό σκοπό :την κρίση να την πληρώσει ο κόσμος της δουλειάς. Ταυτόχρονα τα εναπομείναντα κατακτημένα δικαιώματα των εργαζόμενων καταργούνται ένα ένα. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, πάγωμα μισθών και συντάξεων, μείωση 10% των πραγματικών μισθών, ραγδαία μείωση των δημοσίων δαπανών είναι μερικά από τα στοιχεία που δημιουργούν ένα δυσοίωνο μέλλον για τους από κάτω. Και όλα αυτά την ώρα που μειώνεται η φορολόγηση των αδιανέμητων κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων πέφτει στο 20% και οι τράπεζες φορολογούνται με 25%, ενώ ο μισθωτός των 900 Ευρώ με 15%!!!!
Η Παιδεία σε κρίση...
Το δημόσιο πανεπιστήμιο φυσικά δεν έμεινε έξω από το από το στόχαστρο της νέας κυβέρνησης. Η μείωση των δαπανών για την δημόσια ανώτατη παιδεία(που παρά τις διακηρύξεις είναι καθηλωμένο στο 2,72% του ΑΕΠ) καταδικάζει το ελληνικό πανεπιστήμιο σε οικονομικό μαρασμό.Τα ανακοινωθέναντα λουκέτα σε αρκετά ΤΕΙ αποτελούν μόνο την αρχή του επικείμενου κατήφορου που θα αναγκάσει πολλά ακόμα ιδρύματα σε κλείσιμο. Η εφαρμογή των ήδη ψηφισμένων αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων έρχεται να ευθυγραμμίσει το πανεπιστήμιο με τις επικείμενες αλλαγές στην εργασία και να διαμορφώσει τον εργαζόμενο του αύριο. Η συντονισμένη επίθεση στο άσυλο, τόσο από την υπ. Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, το Χρυσοχοϊδη, υπ. Προστασίας του Πολίτη όσο και από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και τα ΜΜΕ, έχει σαν στόχο την αφαίρεση ενός σημαντικού όπλου-κατάκτηση του λαϊκού κινήματος. Μέσα στο περιβάλλον της κρίσης και της χρεοκοπίας, τα νέα ξεσπάσματα και οι νέοι αγώνες που θα προκύψουν δεν μπορούν παρά να έχουν τη νεολαία και ιδιαίτερα τη φοιτητική στην πρώτη γραμμή και το άσυλο χρόνια τώρα εκφράζει ακριβώς αυτή τη δυνατότητα που έχει η νεολαία να βρίσκεται, να συζητά, να οργανώνει συλλογικά τους αγώνες της. Η αύξηση περιστατικών παραβίασης του ασύλου από τις δυνάμεις καταστολής εκφράζει αυτήν ακριβώς την ανησυχία των από πάνω για τις νέες εξάρσεις και τους μελλοντικούς Δεκέμβρηδες που θα έρθουν. Η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι εταίροι είναι πολύ σίγουροι για τις δυνατότητες που έχει το ελληνικό φοιτητικό κίνημα δείχνοντας ότι το κλίμα αποδιοργάνωσης και εκφυλισμού που επικρατεί σήμερα σε αυτό μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.
Απάντησή μας η φαντασία των αγώνων μας...
Η απεργία της 24 Φλεβάρη έδειξε δυνατότητες και αδυναμίες. Έδειξε τις δυνατότητες που υπάρχουνε για το στρατόπεδο των από κάτω, στην οργάνωση της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησής τους και τη μετατροπή τους σε όργανο αντίστασης στην αντιλαϊκή θύελλα. Παράλληλα έδειξε και αδυναμίες. Η πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος, η πλήρης υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών στις υποδείξεις κυβέρνησης και ΕΕ για εθνική συναίνεση και η έλλειψη αποφασιστικής ανατροπής αυτών των στοιχείων από την αριστερά αποτελούν τροχοπέδη στην καλύτερη και πιο οργανωμένη αντίσταση του κόσμου της ζωντανής εργασίας. Η υπερπήδηση των παραπάνω πρέπει να είναι κυρίαρχος στόχος της αριστεράς που όχι μόνο λέει, αλλά θέλει να είναι με τη ρήξη και την ανατροπή. Αντίστοιχα και τα καθήκοντα της φοιτητικής αριστεράς. Η ανάγνωση της ιστορικής κατάστασης της οποίας ζούμε, το ζωντάνεμα των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, η κινητοποίηση και αφύπνιση του κόσμου είναι τα ζητήματα τα οποία, πρέπει να λύσει η φοιτητική αριστερά για να ανταποκριθεί στο ρόλο της.
Περισσότερο από όλα, η απεργία της 24 Φλεβάρη, πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, διαφορετικός από αυτόν που μας ορίζουν. Ενάντια στην προσπάθεια να χρεωθούν τα νέα μέτρα στον υδραυλικό που δεν κόβει αποδείξεις, στο δημόσιο υπάλληλο που “κάνει κοπάνα”, στα τελευταία “προνομιούχα” στρώματα του λαού , στο μανάβη που κλέβει στο ζύγι, και φυσικά στον μετανάστη που δουλεύει παράνομα. Ενάντια στο κάλεσμα “να βάλουμε όλοι πλάτη για να ξεπεραστεί η κρίση”. Ενάντια στη λογική του ολοένα και μεγαλύτερου ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Ενάντια συνολικά στο πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού. Το μοντέλο που μας έφερε ως εδώ δεν μπορεί να είναι και το μοντέλο που θα μας σώσει. Οι αγώνες μας θα δείξουν αυτόν τον «άλλο δρόμο» της αλληλεγγύης, της ισότητας και της πραγματικής ελευθερίας...
Αναρτήσεις
